Γεννήθηκα στην Αθήνα όπου και δραστηριοποιούμαι. Σπούδασα Ιστορία, Θέατρο σε προπτυχιακό αλλά και μεταπτυχιακό επίπεδο. Από φέτος παρακολουθώ το 3ο μεταπτυχιακό στην Καλών Τεχνών (ΑΠΘ) στο τμήμα Κινηματογράφου. Από το 2013 εργάζομαι ως συγγραφέας και σκηνοθέτης και είμαι Διευθύντρια Σπουδών στην αναγνωρισμένη από το κράτος Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Έκτη Τέχνη». Δύο (2) εκ των θεατρικών μου έργων έχουν βραβευτεί και τέσσερα (4) έργα μου έχουν ανέβει σε θεατρική σκηνή των Αθηνών με επιτυχία. Ασχολούμαι με τη διασκευή κειμένων, πέραν της συγγραφής, την ποίηση και την έρευνα σε μη θεατρικά κείμενα και τη δραματοποίησή τους. Το ερευνητικό μου ενδιαφέρον εδράζεται σε δύο σημαντικούς πυλώνες: (α) την ιστορία και το πώς αυτή μπορεί να μετουσιωθεί σε θεατρική παράσταση (θεατρικό ντοκουμέντο – δραματοποίηση) και (β) στην διδασκαλία του θεάτρου και της υποκριτικής.

(α) Το θεατρικό ντοκουμέντο-δραματοποίηση ερευνάται από την αυτοματοποίηση του κειμένου, την κορύφωση μέχρι την πύκνωση και την αφαίρεσή του. Έχω δημιουργήσει ένα σύστημα αρχών και εργαλείων ως προς τη διευκόλυνση των σπουδαστών και των εκκολαπτόμενων συγγραφέων.

(β) Η διδασκαλία θεάτρου και υποκριτικής χτίζεται μέσα από τις αρχές της σημασιολογικής προσέγγισης του θεάτρου και τις πρακτικές εντάσεις του σώματος και του όλου συστήματος που εισήγαγε ο Ζαν Λε Κοκ σε συνδυασμό με το Καταπιεστικό Θέατρο του Αυγούστου Μπολ.

Ενδεικτικές παραστάσεις:

• «Γελώντας Άγρια», του Κρίστοφερ Ντουράνγκ σε μετάφραση και διασκευή της Βάσιας Αργέντη, σε σκηνοθεσία του ιδίου με τον Αντώνη Λουδάρου.
  Θέατρο Χώρα
  έναρξη 27/2/2023
• Μαύρη Γαλότσα, της Βάσιας Αργέντη, σε σκηνοθεσία του ίδιου. Κοινωνική κωμωδία με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου.
  Θέατρο: Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας
  έτος: 2022
• «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ», της Βάσιας Αργέντη, σε σκηνοθεσία του ίδιου (Υποψήφιο: καλύτερη θεατρική παράσταση, καλύτερη σκηνοθεσία, καλύτερο κείμενο, καλύτερη μουσική , καλύτερες ερμηνείες , καλύτερο σχεδιασμό φωτισμού) με την Μαριάννα Τουμασάτου και την Ανδριάνα Μπάμπαλη.
  Θέατρο ΔΙΑΝΑ
  έτος: 2018-2020
• «Ο Θαυμαστός κόσμος της Μαργαρίτας», της Βάσιας Αργέντη, σε σκηνοθεσία του ίδιου.
  Θέατρο Χυτήριο
  έτος: 2019-2020
• «Κάτι Λύπη», μονόλογος της Βάσιας Αργέντη, σε σκηνοθεσία του ίδιου.
  1ο ανέβασμα στο Φεστιβάλ Μονολόγων (Τιμητική Διάκριση)
• «Οι Άθλιοι» του Βίκτωρος Ουγκώ, σε σκηνοθεσία Β. Αργέντη και Μάνου Χατζηγεωργίου.
  σκηνοθέτης, χορογράφος και μετάφραση/ προσαρμογή έργου
  Δημοτικό θέατρο Πειραιά
  έτος: 2017

Η Αλίκη Βαξεβάνογλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Έκανε προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές ιστορίας και ιστορικής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris 1 της Σορβόννης όπου ανακηρύχθηκε διδάκτορας.

Εργάστηκε ως ερευνήτρια σε πολλά Ερευνητικά Προγράμματα του Ιστορικού Αρχείου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, του Ιονίου Πανεπιστημίου, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Έχει διδάξει Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (τμήμα Κοινωνιολογίας) και σε Μεταπτυχιακά Προγράμματα Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου (τμήμα Ιστορίας), της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (τμήμα Κοινωνιολογίας), του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα ΦΠΨ τομέας Διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, ΠΜΣ "Ελληνοϊταλικές Σπουδές").

Από το 2000 εργάζεται ως ερευνήτρια (σήμερα Κύρια Ερευνήτρια) με γνωστικό αντικείμενο την ελληνική και ευρωπαϊκή κοινωνική ιστορία στο Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Κοινωνίας της Ακαδημίας Αθηνών. Παράλληλα, από το 2010 διδάσκει Ευρωπαϊκή Ιστορία σε Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου (Τμήματα Ιστορίας και Πληροφορικής).

Το 2011-2017 δίδαξε «Κοινωνική και Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης» σε προπτυχιακά μαθήματα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου (Σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό).

Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε συλλογικούς τόμους και επιστημονικά περιοδικά (στα αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά) και έχει γράψει πέντε βιβλία κοινωνικής ιστορίας (στα ελληνικά).

...

Ο Παναγιώτης Γατσωτής είναι εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με ειδικές σπουδές στην Ιστορία και τη Διδακτική της (μεταπτυχιακό στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία από το Ε.Κ.Π.Α., διδακτορικό στη Διδακτική της Ιστορίας από το Π.Τ.Δ.Ε. του πανεπιστημίου Αιγαίου). Το συναφές συγγραφικό έργο του περιλαμβάνει δύο βιβλία-μονογραφίες αναρτημένες στο Academia, συμμετοχές σε συλλογικά έργα, άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά του εσωτερικού και του εξωτερικού. Διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας «Επιστήμες της Αγωγής: Ζητήματα Ιστορίας, Ιστορικής Εκπαίδευσης και Εκπαιδευτικής Πολιτικής. 1η Ειδίκευση: Ιστορική Εκπαίδευση και Διδακτική» το μάθημα «Σύγχρονοι Προσανατολισμοί στον Σχεδιασμό Προγραμμάτων Σπουδών Ιστορίας». Είναι ιδρυτικό μέλος του Ομίλου για την Ιστορική Εκπαίδευση και συμμετέχει στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού Θέματα Ιστορίας της Εκπαίδευσης. Γεννήθηκε το 1964 στην Αθήνα όπου και διαμένει. Από το 2018 έως σήμερα (2023) υπηρετεί ως στέλεχος της δημόσιας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Η Πολυξένη (Ξένια) Καϊμάρα είναι ψυχολόγος σε δομές του Τομέα Ψυχικής Υγείας και σε Κέντρα Εκπαίδευσης, Κοινωνικής Υποστήριξης και Κατάρτισης Ατόμων με Αναπηρία του Υπουργείου Υγείας. Πέρα των καθηκόντων της ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας, είναι εκπαιδεύτρια στο πλαίσιο της Πρακτικής Άσκησης φοιτητών Τμημάτων Ψυχολογίας, Ελληνικών και Διεθνών Πανεπιστημίων και Ειδικευόμενων Ιατρών στην ιατρική ειδικότητα της Ψυχιατρικής.

Κατέχει διδακτορικό δίπλωμα στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία & Εκπαιδευτική Τεχνολογία από το Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστήμιου και είναι μέλος του εργαστηρίου διαδραστικών τεχνών InArts.eu. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στην Αναπτυξιακή και Σχολική Ψυχολογία από το ΑΠΘ (Τμήμα Ψυχολογίας), Μεταπτυχιακού Διπλώματος στη Δημόσια Υγεία-Πρότυπα και Συμπεριφορές Υγείας από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής (πρώην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας) και διπλώματος στη Συμβουλευτική και τον Προσανατολισμό από την Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (πρώην ΣΕΛΕΤΕ) Θεσσαλονίκης. Είναι πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια και Αξιολογήτρια Εκπαιδευτών Ενηλίκων του Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσόντων & Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΕΟΠΠΕΠ) και πιστοποιημένο Στέλεχος Συνοδευτικών Υποστηρικτικών Υπηρεσιών (ΣΥΥ) του ίδιου φορέα. Συμμετέχει, επίσης, στις εξετάσεις πιστοποίησης των Στελεχών ΣΥΥ ως Αξιολογήτρια – Εμπειρογνώμονας. Παράλληλα, είναι πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια του Κέντρου Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης (ΚΕΔΙΒΙΜ) του Ιονίου Πανεπιστημίου, του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης καθώς και των Προγραμμάτων Επαγγελματικής Κατάρτισης ΛΑΕΚ.

Το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής της ήταν ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη διαμεσικών εκπαιδευτικών εφαρμογών με έμφαση την παιχνιδοποίηση, οι οποίες απευθύνονται σε μαθητές τυπικής ανάπτυξης καθώς και σε μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ή/και αναπηρία, στο πλαίσιο προγραμμάτων συνεκπαίδευσης.

Από το 2022 είναι μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας με επιβλέποντα τον Αναπλ. Καθηγητή Ιωάννη Δεληγιάννη και θέμα «Η συνέργεια της εκπαιδευτικής ψυχολογίας και της εκπαιδευτικής τεχνολογίας στην τυπική και άτυπη μάθηση: Η επίδραση της σύγχρονης τεχνολογίας στην ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου».

Έχει διδακτική εμπειρία στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά της εστιάζουν στη μελέτη της αναδυόμενης τεχνολογίας, της τεχνητής νοημοσύνης, της παιχνιδιοποίησης, της τέχνης, της θεατροπαιδαγωγικής και της διαμεσικής αφήγησης στη μάθηση με σκοπό τον σχεδιασμό και την αξιολόγηση εκπαιδευτικών συστημάτων και εκπαιδευτικών παιχνιδιών που απευθύνονται σε παιδιά και νεαρούς ενήλικες με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ή/και αναπηρία στο πλαίσιο προγραμμάτων τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης και σε άτομα που έχουν διαγνωστεί με ψυχική νόσο με απώτερο στόχο την εφαρμογή της συνεκπαίδευσης.

Είναι συν-συγγραφέας βιβλίων, κεφαλαίων σε συλλογικούς τόμους, άρθρων σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά και σε πρακτικά διεθνών και πανελληνίων συνεδρίων. Παράλληλα συμμετέχει ως κριτής σε διεθνή περιοδικά.

Η Δέσποινα Καλεσοπούλου είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Μουσειακής Αγωγής στο Τμήμα Αγωγής και Φροντίδας στην Πρώιμη Παιδική Ηλικία του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής από το 2020. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία Τέχνης (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών), Μουσειολογία (Πανεπιστήμιο Leicester, UK) και εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή στο Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με θέμα τον σχεδιασμό και την προσαρμογή των εκθεσιακών περιβαλλόντων για το παιδικό κοινό. Έχει εργαστεί για περισσότερα από 20 χρόνια σε ποικίλα μουσεία τέχνης και πολιτισμού, με εμβληματικότερο όλων το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Οι δημοσιεύσεις και τα κύρια ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν στον εκπαιδευτικό, κοινωνικό και επικοινωνιακό ρόλο των μουσείων και ειδικότερα τον σχεδιασμό εκθεσιακών περιβαλλόντων για παιδιά, την αλληλεπίδραση των μικρών παιδιών με το μουσειακό περιβάλλον, τον συμπεριληπτικό σχεδιασμό δράσεων και εκθεσιακού χώρου, τη βιωματική και τη διαγενεακή μάθηση στο μουσείο, τη μουσειακή ερμηνεία, την κοινωνική ευθύνη των μουσείων και τη συμβολή τους στην υγεία και την ευημερία των ανθρώπων. Οι τρέχουσες έρευνές της αφορούν στην προώθηση της διαγενεακής επικοινωνίας και μάθησης και την υποστήριξη της πολιτότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα από τις εκπαιδευτικές δράσεις των μουσείων.

Ενδεικτικές δημοσιεύσεις:

• Kalessopoulou, D., Sidiropoulou, T., Sotiropoulou, E. & Psatha, F. (2023). Exploring social justice awareness in young children's shopping pretend play at ECEC settings and museums, European Early Childhood Education Research Journal, DOI: 10.1080/1350293X.2023.2227366
• Καλεσοπούλου Δ. & Μουσένα, Ε. (2022). Εκπαιδευτικά προγράμματα στα ελληνικά αρχαιολογικά μουσεία και σύγχρονες προκλήσεις ως προς την Εκπαίδευση στην Πολιτότητα, Νέα Παιδεία 183 (Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος), σελ. 27-44.
• Kalessopoulou, D. (2021). Visitor Experiences at the National Archaeological Museum: Considering Emerging Values and Renewed Agendas, International Journal of Advanced Research and Review, Vol. 6 (4), 35-52.
• Καλεσοπούλου, Δ. & Κουσερή, Γ. (2020). Γράφοντας τις δικές μας «Οδύσσειες»: Η δημιουργική προσέγγιση του μουσειακού κόσμου μέσα από τον κόσμο της λογοτεχνίας, Διεθνές ηλεκτρονικό περιοδικό MuseumEdu, 89-113.
• Καλεσοπούλου, Δ. (2019). Το πρώτο Εθνικό Μουσείο της νεότερης Ελλάδας. Στο Μ. Λαγογιάννη-Γεωργακαράκου & Θ. Κουτσογιάννης (Επιμ.), Δι’αυτά πολεμήσαμεν… Αρχαιότητες και Ελληνική Επανάσταση (σελ. 314-333). Αθήνα: Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων (ΤΑΠ).
• Kalessopoulou, D. (2019). Sense of place in child-centered museums: charting children’s place meanings, Children, Youth and Environments 29(2), 51-76.
• Kalessopoulou, D. (2017). Capturing the untold: photography as a tool for empowering children to interpret their embodied experiences in museums, Journal of Visual Literacy 36(3-4), 164-183.
• Καλεσοπούλου, Δ. (2017). Το εκπαιδευτικό δράμα ως εργαλείο διερεύνησης της έννοιας της αλληλεγγύης στον πολιτισμό, Διεθνές ηλεκτρονικό περιοδικό MuseumEdu 4, 109-136.
• Καλεσοπούλου, Δ. (2015). Ο μουσειολογικός σχεδιασμός της έκθεσης: Προσεγγίζοντας το πολυχρονικό τοπίο της πόλης. Στο Λαγογιάννη-Γεωργακαράκου, Μ. & Κουτσογιάννης, Θ. (Επιμ.), Ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια... Περίπατος στην Αθήνα των περιηγητών, 17ος-19ος αιώνας – Κατάλογος έκθεσης (σελ. 346-363). Αθήνα: Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων.
• Καλεσοπούλου, Δ. (2011). Δομώντας διαδραστικές εμπειρίες στο Μουσείο. Στο Καλεσοπούλου, Δ. (Επιμ.), Παιδί και εκπαίδευση στο μουσείο: Θεωρητικές αφετηρίες, παιδαγωγικές πρακτικές (σελ. 93-111). Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη.
• Kalessopoulou, D. (2002). Children’s museums in hospitals. In Sandell, R. (Ed.), Museums, society, inequality (pp. 190-199). London: Routledge.
• Mouliou, M., & Kalessopoulou, D. (2012). Emblematic museum objects of national significance: in search of their multiple meanings and values. In Dudley, S., A. J. Barnes, J. Binnie, J. Petrov, & J. Walklate (Eds), The thing about museums: objects and experience, representation and contestation. Essays in honour of Professor Susan M. Pearce (pp. 47-68). London: Routledge.

Ο Κωστής Καρπόζηλος είναι ιστορικός και, από το καλοκαίρι του 2016, διευθυντής των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Η έρευνά του εστιάζει στην ιστορία των πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων, στις διεθνικές διασταυρώσεις και στις εμπειρίες της κινητικότητας και του εκτοπισμού. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων Αρχείο Σταύρου Καλλέργη: ψηφίδες από τον σχεδιασμό της σοσιαλιστικής πολιτείας (Μουσείο Μπενάκη, 2013), Κόκκινη Αμερική: Έλληνες μετανάστες και το όραμα ενός Νέου Κόσμου 1900-1950 (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2017/ αγγλική έκδοση: Red America: Greek Communists in the United States, 1920-1950, Berghahn Books, 2023) και -με τον Δημήτρη Χριστόπουλο- 10+1 ερωτήσεις και απαντήσεις για το Μακεδονικό (Πόλις, 2018).

Ο Γιώργος Κόκκινος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Εργάζεται ως καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου όπου υπηρετεί από το 1997 διδάσκοντας Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία, Θεωρία της Ιστορίας και Διδακτική της Ιστορίας. Στην εργογραφία του περιλαμβάνονται (μεταξύ πολλών άλλων) οι εξής τίτλοι βιβλίων: Ο πολιτικός ανορθολογισμός στην Ελλάδα (Τροχαλία, Αθήνα 1996), Συμβολικοί πόλεμοι για την Ιστορία και την Κουλτούρα. Το παράδειγμα της σχολικής ιστορίας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (Μεταίχμιο, Αθήνα 2006), Πρίσματα Ευρωπαϊκής Ιστορίας (Μεταίχμιο, Αθήνα 2007), Προσεγγίζοντας το Ολοκαύτωμα στο ελληνικό σχολείο. Ένα εκπαιδευτικό ερευνητικό πρόγραμμα για μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου (σε συνεργασία με τους Μ. Βλαχού, Ε. Κουνέλη, Α. Κώστογλου, Β. Σακκά, Στ. Παπαδόπουλο, Ταξιδευτής, Αθήνα 2007), Η ματαιωμένη ουτοπία. Γιάννης Γαβριηλίδης, Νίκος Καραγιάννης και άλλοι σύντροφοι (σε συνεργασία με τους Γ. Λαμπάτο και Α. Αθανασοπούλου, Ταξιδευτής, Αθήνα 2008), Το τραύμα και οι πολιτικές της μνήμης (σε συνεργασία με τους Έ. Λεμονίδου και Βλ. Αγτζίδη, Ταξιδευτής, Αθήνα 2010), Η σκουριά και το πυρ. Προσεγγίζοντας τη σχέση ιστορίας, τραύματος και μνήμης (Gutenberg, Αθήνα 2012), Το Ολοκαύτωμα - Η διαχείριση της τραυματικής εμπειρίας - Θύτες και θύματα (Gutenberg, Αθήνα 2015), To Τραύμα, τα Συγκρουσιακά Θέματα και οι Ερμηνευτικές Διαμάχες στη Ιστορική Εκπαίδευση (σε συνεπιμέλεια με τον Δημήτρη Μαυροσκούφη, Ταξιδευτής, 2016), Το πολύχρωμο μωσαϊκό της γερμανικής ιστορίας (σε συνεργασία με τον Β. Μπογιατζή και τον Μ. Καρασαρίνη, Επέκεινα, Τρίκαλα 2016), Αναζητώντας «ιερό καταφύγιο». Ο Αλέξανδρος Δελμούζος και η σύγχρονή του ελληνική διανόηση (σε συνεργασία με τον Β. Μπογιατζή, Ταξιδευτής, Αθήνα 2017), Η ευγονική δυστοπία. Διαδρομές ιδεών, επίμετρο Ουρανία Γεωργοπούλου (Θίνες, Αθήνα 2018, 2^η έκδοση αναθεωρημένη), Ιστορία και Δικαιοσύνη (σε συνεπιμέλεια με τους Π. Κιμουρτζή και Μ. Καρασαρίνη, Ασίνη, Αθήνα 2020), Το Ολοκαύτωμα και η ευρωπαϊκή ιστορική συνείδηση (Παπαζήση, Αθήνα 2020), Για μια σφαιρική και πολυδιάστατη ιστορική εκπαίδευση (σε συνεπιμέλεια με τον Π. Γατσωτή, Πεδίο, Αθήνα 2020) και «Άξια» και «ανάξια» ζωή. Ευγονική, εκφυλισμός, βιοπολιτική: ο γιατρός στο ρόλο του κοινωνικού θεραπευτή και του εθνικού αναμορφωτή (Ταξιδευτής, Αθήνα 2021). Tο τελευταίο βιβλίο του έχει τίτλο Ο Μακρυγιαννισμός. Τραγούδια για τον Μακρυγιάννη (Θίνες, Αθήνα 2022).

Ο Δημήτρης Μπαχάρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Σπούδασε ιστορία στο Λονδίνο (MA, King’s College) και το Παρίσι (διδακτορικό, EHESS). Tα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στον Εθνικό Διχασμό την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε θέματα δημοκρατίας, φασισμού και αντικομμουνισμού την περίοδο του Μεσοπολέμου, καθώς και στην ιστορία των προκρίτων της Πελοποννήσου τον 18ο-19ο αιώνα. Έχει επίσης ασχοληθεί με την ιστορία της Αστυνομίας Πόλεων, καθώς και με την ιστορία της ΓΣΕΒΕΕ. Έχει εργαστεί στο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ ως υπεύθυνος του τμήματος Ιστορικών Αρχείων και ως διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια στο εξωτερικό και την Ελλάδα. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους και επιστημονικά περιοδικά στη Γαλλία και την Ελλάδα.

Η Ιωάννα Ναούμ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Τμήμα Φιλολογίας του Α.Π.Θ. (πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στην κατεύθυνση της Νεοελληνικής Φιλολογίας). Η διατριβή της έχει τίτλο: Μειδίαμα αλγεινόν (1860-1930). Η ποιητική του κλαυσίγελου και όψεις της ρομαντικής γενεαλογίας της (Θεσσαλονίκη, 2007). Από το 2009 είναι λέκτορας Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ.

Από το 2001 έως το 2003 έχει εργαστεί ως ΣΕΠ στο Ε.Α.Π. στη θεματική ενότητα της Ιστορίας της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας (ΕΠΟ21) και από το 2003 μέχρι σήμερα διδάσκει Νεότερη Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία (17ος-20ός αι.) και Θεωρία Λογοτεχνίας και Ανάλυση Κειμένων στο Εξ Αποστάσεως Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία και Πολιτισμός» (Επισπεύδον Τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας Α.Π.Θ.). Επίσης, έχει συμμετάσχει σε ερευνητικά προγράμματα του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας για την ευρωπαϊκή λογοτεχνία και τη διδασκαλία της, καθώς και στο ερευνητικό πρόγραμμα για τα «Περιοδικά Λόγου και Τέχνης 1890-1940» (Επιστ. Υπεύθυνος: Χ. Λ. Καράογλου, Τμήμα Φιλολογίας Α.Π.Θ.).

Κατά το έτος 2010-2011 υπήρξε μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Διεθνούς Συνεδρίου για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη καθώς μέλος (Γραμματέας) της Οργανωτικής Επιτροπής της ΙΓ΄ Επιστημονικής Συνάντησης Τομέα ΜΝΕΣ-μνήμη Παν. Μουλλά.

Οι δημοσιεύσεις και τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν κυρίως στους όρους διαμόρφωσης αναγνωστικών δικτύων μεταξύ ευρωπαϊκού και ελληνικού ρομαντικού λυρισμού, στην «ποιητική του κλαυσίγελου» και την αισθητική της αλληγορίας, καθώς και στις σταθερές ποιητικές μορφές. Επίσης, έχει μεταφράσει δοκίμια αισθητικής, ιστορίας και θεωρίας της λογοτεχνίας.

Ο Δημήτρης Γ. Παναγιωτόπουλος σπούδασε Ιστορία στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε το διδακτορικό του το 2003 από το Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Διευθύνει το Κέντρο Τεκμηρίωσης της Ιστορίας της Ελληνικής Γεωργίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι μέλος ΕΔΙΠ του Τμήματος Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης του ιδίου Πανεπιστημίου. Στο ίδιο Τμήμα διδάσκει τα μαθήματα «Ιστορία του Αγροτικού Κόσμου» και «Ιστορία της Γεωπονικής Επιστήμης». Διατέλεσε Αναπληρωματικό μέλος της Εφορείας των Γενικών Αρχείων του Κράτους, ενώ από το 2009 διδάσκει το μάθημα «Ελληνικό Κράτος και Κοινωνία τον 19ο και 20ό αιώνα» στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Ιστορική Έρευνα, Διδακτική και Νέες Τεχνολογίες του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου.

Στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνονται η ιστορία της ελληνικής γεωργίας και της γεωργικής ανάπτυξης, καθώς και η πολιτική, οικονομική και κοινωνική οργάνωση του νεοελληνικού κράτους και του αγροτικού χώρου τον 19ο και 20ο αιώνα. Επίσης, η διαμόρφωση και εξέλιξη της ανώτατης εκπαίδευσης και των επιστημονικών και ακαδημαϊκών ελίτ τον 19ο και 20ο αιώνα. Είναι συγγραφέας επτά βιβλίων και αρκετών σχετικών άρθρων στα ελληνικά και αγγλικά.

• Δημ. Παναγιωτόπουλος, Οι αγρότες στην ελληνική ιστορία. Από την Επανάσταση στην παγκοσμιοποίηση, Πατάκης, Αθήνα 2022.
• Δημ. Παναγιωτόπουλος, Κων. Τσιμπούκας, Ελ. Νέλλας, Σ. Χαρουτουνιάν (2021), Ο αγροτικός τομέας στην Ελλάδα. 200 χρόνια Ιστορίας, έκδοση Τράπεζα Πειραιώς, Αθήνα 2021.
• Δημ. Παναγιωτόπουλος, Killing me softly. Η Ελλάδα στην κρίση, βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2020, σ. 120.
• Δημ. Παναγιωτόπουλος, Ηλίας Γ. Μαριολόπουλος 1900 – 1991. Ο πατέρας σύγχρονης Κλιματολογίας στην Ελλάδα, (με πρόλογο του ακαδημαϊκού Χρήστου Ζερεφού), βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2019, σ. 219.
• Δημ. Παναγιωτόπουλος, Πέτρος Καναγκίνης. Η συμβολή του στην αναμόρφωση του περιβάλλοντος της υπαίθρου τον Μεσοπόλεμο, βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2013, σ. 241.
• Δημ. Παναγιωτόπουλος, Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος. Όψεις του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα, (με πρόλογο του ιστορικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου), Πλέθρον, Αθήνα 2010, 2018, σ. 195.
• Δημ. Παναγιωτόπουλος, Γεωργική Εκπαίδευση και Ανάπτυξη. Η Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών στην ελληνική κοινωνία 1920-1960, (με πρόλογο του ιστορικού Πέτρου Πιζάνια), Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004, σ. 364.

Ο Ευστάθιος Πουλιάσης είναι Διδάκτορας Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Η διδακτορική του διατριβή έχει ως θέμα την «Πρόσληψη της Ελληνικής Επανάστασης στη Δημόσια Σφαίρα του ελληνικού κράτους (1832 -1920)». Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στην Ιστορική Έρευνα (Ιόνιο Πανεπιστήμιο) και πτυχίου Ιστορίας – Αρχαιολογίας με ειδίκευση στην Ιστορία (ΑΠΘ). Έχει εργαστεί ως ιστορικός ερευνητής σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα (Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας, Μουσείο Καποδίστρια-Κέντρο Καποδιστριακών Μελετών) και είναι επιστημονικός συνεργάτης του ΠΜΣ «Ιστορική Έρευνα, Διδακτική και Νέες Τεχνολογίες» και του Γραφείου Διασύνδεσης του Ιονίου Πανεπιστημίου. Μελέτες και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων και συλλογικούς τόμους.

Ο Παναγιώτης Πυρπυρής είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1987) και του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών (2007). Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική, Διοίκηση και Αξιολόγηση της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ (M.Εd., 2000) και είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου σπουδών στην Ιστορία (Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2011).

Ως εκπαιδευτικός έχει διδάξει σχεδόν σε όλους τους τύπους σχολείων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Ημερήσια Γυμνάσια, Ημερήσια και Εσπερινά ΓΕ.Λ., Ημερήσια ΕΠΑΛ, Πρότυπα – Πειραματικά ΓΕ.Λ.). Διετέλεσε Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Γ΄ Αθήνας (2014-2018) και Συντονιστής Εκπαιδευτικού Έργου Φιλολόγων στο 3ο ΠΕ.Κ.Ε.Σ. Αττικής (2018-2023). Υπηρετεί ως Σύμβουλος Εκπαίδευσης Φιλολόγων της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Γ΄ Αθήνας (2023 κ.ε.).

Στα επιστημονικά του ενδιαφέροντα συγκαταλέγονται ζητήματα διδακτικής της Ιστορίας και της Νεοελληνικής Γλώσσας, της αξιολόγησης των μαθητών/τριών, καθώς και ζητήματα νεότερης ιστορίας και δημόσιας ιστορίας. Έχει συμμετάσχει ως εμπειρογνώμονας σε ποικίλα προγράμματα φορέων του Υπουργείου Παιδείας (Προγράμματα Σπουδών, Τράπεζα Θεμάτων κ.ά.) και ως εισηγητής σε συνέδρια και ημερίδες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Είναι συγγραφέας πολλών επιστημονικών άρθρων, κεφαλαίων σε συλλογικά έργα, καθώς και των βιβλίων : Μια ανάγνωση της εικονογραφίας του 1821. Αισθητική προσέγγιση και οπτικός γραμματισμός, και Το 1821 στον τύπο 1911-1922, αμφότερα από τις εκδόσεις Δωδώνη. Είναι μέλος του Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού (ΣΕΠ) στο Π.Μ.Σ. «Δημόσια Ιστορία» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, εξωτερικός συνεργάτης του Π.Μ.Σ. «Ιστορική Έρευνα, Διδακτική και Νέες Τεχνολογίες» του Ιονίου Πανεπιστημίου και ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Εκπαιδευτικών (ΣΜΕΚΑΔΕ) και του Ομίλου για την Ιστορική Εκπαίδευση.

O Νίκος Ροτζώκος σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Paris I – Panthéon Sorbonne και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάστηκε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, ενώ διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ από το 2000 με γνωστικό αντικείμενο «Νεώτερη και Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας».

Ασχολείται ερευνητικά με το ελληνικό εθνικό κίνημα, την επανάσταση του 1821 και τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους.

Στις κυριότερες δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται οι μονογραφίες Επανάσταση και εμφύλιος στο εικοσιένα (Πλέθρον, Αθήνα 1997) και Εθναφύπνιση και εθνογένεση. Ορλωφικά και ελληνική ιστοριογραφία (Βιβλιόραμα, Αθήνα 2007).